ما گدایان خیل سلطانیم

ما گدایان  خیل سلطانیم       شهربند هوای جانانیم بنده را نام  خویشتن  نبود         هر چه ما را لقب دهند آنیم گر برانند و گر ببخشایند         ره به جای دگر نمی​دانیم چون دلارام می​زند شمشیر       سر ببازیم و رخ نگردانیم دوستان در هوای صحبت یار      زر فشانند و ما سر افشانیم هر گلی نو که در جهان آید         ما به عشقش هزاردستانیم تنگ چشمان نظر به میوه کنند       ما  تماشاکنان   بستانیم تو به سیمای شخص می​نگری      ما   در آثار صنع حیرانیم هر چه گفتیم جز حکایت دوست        در همه عمر از آن پشیمانیم سعدیا بی وجود صحبت یار         همه عالم به هیچ نستانیم ترک جان عزیز بتوان گفت          ترک یار عزیز نتوانیم