من بی تو دمی قرار نتوانم کرد

من بی تو دمی قرار نتوانم کرد          احسان تو را شمار نتوانم کرد گر بر تن من زبان شود هر مویی          یک شکر تو از هزار نتوانم کرد

مولانا

با هر دو جهان چو رنگ باید بودن بیزار ز لعل و سنگ باید بودن مردانه و مرد رنگ باید بودن ور نی به هزار ننگ باید بودن مولانا

یاد یاران

                                              

گر چه یاران فارغند از یاد من          از من ایشان را هزاران یاد باد 

                                                                                            

ما گدایان خیل سلطانیم

ما گدایان  خیل سلطانیم       شهربند هوای جانانیم بنده را نام  خویشتن  نبود         هر چه ما را لقب دهند آنیم گر برانند و گر ببخشایند         ره به جای دگر نمی​دانیم چون دلارام می​زند شمشیر       سر ببازیم و رخ نگردانیم دوستان در هوای صحبت یار      زر فشانند و ما سر افشانیم هر گلی نو که در جهان آید         ما به عشقش هزاردستانیم تنگ چشمان نظر به میوه کنند       ما  تماشاکنان   بستانیم تو به سیمای شخص می​نگری      ما   در آثار صنع حیرانیم هر چه گفتیم جز حکایت دوست        در همه عمر از آن پشیمانیم سعدیا بی وجود صحبت یار         همه عالم به هیچ نستانیم ترک جان عزیز بتوان گفت          ترک یار عزیز نتوانیم