زیبایی

چشمی دارم همه  پر از صورت  دوست          بادیده مراخوش است چون دوست دراوست

از دیده و دوست فرق کردن نه    نکوست         یا  اوست   بجای   دیده   یا   دیده   هموست

*********************************

خواهی که  بهین کار جهان کار تو  باشد          زین هردو یکی کار کن از هر چه کنی بس

یا فایده ده  زآنچه بدانی           دگری را          یا فایده گیر     آنچه ندانی         ز دگر کس

*********************************

عصیان خلایق ارچه صحرا صحراست            در پیش عنایت تو  یک برگ  گیاست

هر چند  گناه   ماست    کشتی     کشتی              غم نیست که رحمت تو دریا دریاست

*************************************************

آنکس که سرت برید غمخوار تو اوست         وانکو   کلهت   نهاد    طرار تو  اوست

وانکس که ترا بار   دهد بار تو   اوست        وانکس که تو را بی تو کند یار تو اوست

دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد

 

دلا نزد کسی بنشین که   او   از   دل خبر دارد              به زیر آن درختی رو     که او     گلهای تر دارد

در این بازار عطاران مرو هر سو چو بیکاران             به دکان کسی بنشین      که در دکان    شکر دارد

ترازو گر نداری پس تورا زو ره زند   هر کس             یکی قلبی بیاراید        تو پنداری که       زر دارد

تورا بر در نشاند او به طراری       که  می آیم             تو منشین منتظر بر در    که آن خانه  دو در دارد

به هر دیگی که می جوشد میاور کاسه و منشین             که هر دیگی که می جوشد درون چیزی دگر دارد

نه هر کلکی شکر دارد، نه هر زیری زبر دارد             نه هر چشمی نظر دارد ،  نه هر بحری گهر دارد

نه هر آهی اثر دارد    نه هر راهی    گذر دارد             نه هر مردی جگر دارد   نه هر ابری   مطر دارد

بنال ای بلبل مستان      ،       ازیرا ناله مستان             میان صخره و خارا     اثر دارد ،         اثر دارد

بنه سر گر نمی گنجی  ،  که اندر چشمه سوزن             اگر رشته نمی گنجد  ،     از آن باشد که سر دارد

چراغ است این دل بیدار، به زیر دامنش می دار           از این باد و هوا بگذر  ،  هوایش شور و شر دارد

چو تو از باد بگذشتی ،    مقیم چشمه ای گشتی             حریف همدمی گشتی    که آبی    بر     جگر دارد

چو آبت بر جگر باشد ،    درخت سبز را مانی             که میوه نو  دهد دایم     درون دل         سفر دارد

حکایت کرده اند که .....

 

مجنون روزی در دشت سگی بدید .

او را بنواخت و بدو شاد گشت .

 گفت چرا بدین سگ شاد شدی ؟

گفت که روزی به کوی لیلی گذشته است

من آن کس را چو چشم خویش دارم          که چشمش دیده باشد روی یارم

ابو نصر احمد بن محمد بن نصر بخاری

خوشتر از دوران عشق ایام نیست

بامداد عاشقان را شام نیست

مطربان رفتند و صوفی در سماع

عشق را آغاز هست انجام نیست

**********************

غم خوردن این جهان فانی هوس است

وز هستی تا به نیستی یک نفس است

نیکوئی کن اگر ترا دسترس است

کاین عالم یادگار بسیار کس است

عقل در سودای عشق استاد نیست           عشق کار عقل مادر زاد نیست

عشق اینجا آتش است  و  عقل دود          عشق چون آمد گریزد عقل زود