حکایت کرده اندکه .....

یکی از دزدان ماوراءالنهر به نیشابور آمد و به خزانه موید نقبی زد و از نقود و جواهر

هر چه توانست برداشت و به در نقب آورد.

در شب تاریک آنجا چیزی دید که روشنایی می زد    گمان برد که گوهر شب چراغ است

چون آنرا برگرفت   بس عظیم بود!  متحیر شد که این چه چیز است؟

زبان بر آن نهاد تا مگر به حس چشایی معلوم گردد. چون بدید که تخته ای نمک است

آنرا به جایگاه بار بنهاد و از آن زر هیچ بر نگرفت و بازگشت!

روز دیگر به ملک موید خبر دادند که دوش بر خزانه زده اند ولی هیچ نبردند!

ملک در شهر ندا داد که هر کس این کار را کرده در امان است   باید که بیاید و بگوید

که چون بر زر قادر شد چرا هیچ بر نداشت؟

دزد آمد و گفت: چیزی دیدم سپید و روشن   چون معلوم شد که نمک است با خود گفتم که

چون نمک پادشاه چشیدم از مروت بدور باشد که خود را به قلیل و کثیر متعلق دانم پس از آن

در گذشتم!!!!

ملک موید او را محمدت گفت و سپهسالاری درگاه خود بدو داد و او از معاریف شهر نیشابور شد.

محمد عوفی