عشق از نظر مولانا

مولانا جلال الدین را میتوان سر حلقه ی عارفان عاشق  و سلطان بلا منازع مکتب عرفان عاشقانه و مکمل عرفان ایرانی نامید.

مثنوی معنوی بزرگترین گنجینه ی عشق و عرفان ، عالی ترین مواد فعالیت ذهن و قاد و مغز توانا و روح حساس بشر متفکر ، یکی از کاملترین آثار معنوی جهان است.

هر چه گویم عشق را شرح و بیان         چون به عشق آیم خجل گردم از آن

گر چه تفسیر زبان روشنگر است           لیک عشق بیزبان روشنتر است

چون  قلم   اندر نوشتن    میشتافت        چون بعشق آمدقلم بر خود شکافت

چون سخن در وصف این حالت رسید       هم قلم بشکست و هم کاغذ درید

عقل در شرحش چو خر در گل بخفت       شرح عشق و عاشقی هم عشق گفت

آفتاب آمد       دلیل       آفتاب              گر دلیلت باید از وی رو متاب

عشق جوشد بحر را مانند دیگ             عشق ساید کوه را مانند دیگ

عشق بشکافد فلک را صد شکاف             عشق لرزاند زمین را از گزاف

فضیلت و سروری مطلق رسول اکرم(ص ) نیز از برکت عشق و شوری بود که خدای بزگ در وجود پاکش نهاده بود.سرشت رسول بزرگوار از عشق بود و بخاطر همین عشق محمدی ، خداوند کاینات را بوجود آورد:

با محمد بود عشق پاک    جفت       بهر عشق، او را خدا لولاک گفت

گر نبودی   بهر عشق   پاک را          کی و  جودی دادمی افلاک را

من بدان افراشتم چرخ سنی            تا علو عشق را فهمی کنی

خاک را من خوار کردم یکسری             تا ز دلّ عاشقان بویی بری

زیرکی از ابلیس و عشق از بشر است ، و برای گذشتن از دریای بیکران وجود ، عشق باید نه چالاکی

داند او کو نیک بخت و محرمست          زیرکی زابلیس و عشق از آدمست

حافظ شیراز هم از سختی راه پر نشیب و فراز عشق نالان است و میفرماید:

فراز و شیب بیابان عشق دام بلاست           کجاست شیر دلی کز بلا نپرهیزد

نتیجه ی دانش تام و معرفت کامل ، عشق است.

عشق و محبت حقیقی معلول معرفت کامل و زاینده ی کینه ها و بدبینی ها و زیبا کننده ی زشتیها و رقت بخش طباع و نفوس و مطهر و ملطف ارواح و مکمل نقصهاست:

از محبت تلخها شیرین شود            از محبت مسها زرین شود

.

.

.

بالاخره بقول مولانا:

در نگنجد عشق در گفت و شنید        عشق دریایست و قعرش ناپدید

قطره های بحر را نتوان شمرد        هفت دریا پیش آن بحر است خرد

این سخن پایان ندارد ای فلان         باز رو در قصه ی عشق زمان