سخن عشق قسمت اول

عالم از شور و شر عشق خبر هیچ نداشت      فتنه انگیز جهان غمزه ی جادوی تو بود

معلوم نیست چه مدتی گذشت.....هزارها سال ، صد هزار ها سال ، هزار هزار ها سال کاینات

بپرستش معبود ازلی مشغول بودند ، زمین و آسمانها با همه ی موجودات خود هم آهنگ در

موسیقی پرستش خداوند و عشق ورزی بجمال او شرکت داشتند. نوای بلبل و آهنگ ملایم گذر

نسیم از زمین با صدای تسبیح فرشتگان از آسمان در میامیخت و موسیقی دلپذیر عشق و محبت

را تکمیل میکرد...!

...ولی همچنانکه عشق طبیعت و عشق افلاک و زمین و آسمان ، عشق کوه و دشت و دریا و

رودخانه و جویبار با همه ی صفا و صداقتی که داشت ، حس غرور و کبر ناشی از جمال

معشوق ازلی را ارضا نمیکرد

بانگ تسبیح فرشتگان نیز قادر بترضیه ی خاطر لطیف دوست نبود...

این همه عشق معشوق را بجان پذیرفته بودند ولی معشوق در آنها استعداد و لیاقت و قدرت

تحمل عشق شکننده و عظیم خود را نمیدید ، عشق یکنواخت فرشتگان و دسته های مشخص

آنان که گروهی همواره در حال سجود و گروهی در حال رکوع و گروهی در حال قیام و

گروهی در حال تکبیر و گروهی در تسبیح و گروهی در تحلیل بودند...و محبت و مهر ساده و

ثابت کاینات که هم آهنگ در این حرکت و هیجان شرکت جسته بودند برای ارضاء حس

معشوقیت و معشوق و غرور و توقع ناشی از علم معشوق بجمال و حسن خود کافی و وافی

نبود...

اینجا بود که معشوق ازلی موجود عزیزی را در راه پرستش و عشق خود بر همه ی کاینات و

افلاک و فرشتگان برتری بخشید و عشق الهی و جلوه ی حسن لایزال خداوندی مهبطی نیکوتر

از دل او نیافت و آنرا منزل خود قرار داد

این موجود عزیز که به این افتخار نائل آمد انسان بود

سایه ی معشوق اگر افتاد برعاشق چه شد      ما به او محتاج بودیم او به ما مشتاق بود